Dag 6: (Muggen)storm

Vannacht zijn de meeste van ons wel wakker geworden van de flinke hoosbuien. Het begon gisteravond al met wat flitsen en gerommel, maar het veranderde gedurende de nacht in een flinke storm. Alles was vanochtend zeiknat en vies aangezien het vuil van de daken sinds tijden weer eens naar beneden gespoeld werd. Het was de eerste regen die dit jaar is gevallen, dus er lag een pittig laagje stof op het dak. Op de voor- en na foto's van Nick kon je ineens zien dag de daken eigenlijk groen zijn!

De ochtend verliep rustig. Het bleef bewolkt en na het ontbijt bleef iedereen een beetje rustig bij het hotel om een boekje te lezen. 's Middags besloten we naar het strand te gaan en via een modderig paadje kwamen we op het nogal lege strand aan. Ook de strandbedjes van het vijfsterrenhotel Coco Ocean lagen er wat leegjes bij, dus dat zag er wel aantrekkelijk uit. Nadat Rene, Nick en Anne even onderhandeld hadden, mochten we plaatsnemen op schone dikke handdoeken van het hotel en mochten we gebruik maken van de drie zwembaden. Niet veel later lagen we te genieten van een paar lekkere cocktails, met uitzicht op de zee.

In diezelfde zee wilden Simone, Anne en de jongens een paar foto's maken met de GoPro. Het is alleen niet het meest verstandige plan om er mee over te gooien in de zee, Rene... Gelukkig wist heldin Simone de camera weer uit het water te vissen.

Op de terugweg begon Anne te vertellen over dat ze waarschijnlijk was gevallen op haar knie. Geen seconde later was ze daadwerkelijk gevallen vanwege de glibberige modder. Een behulpzame hotelmedewerker (want ja, het is nu een maal een 5-sterren hotel) begon direct Anne haar voeten te poetsen. Eind goed, al goed.

Voor het avond eten zijn we naar Typisch Hollands gegaan. Volgens Nick en Rene zag het er wel gezellig uit. Bij aankomst was het er echter behoorlijk donker. De rede hiervoor was niet dat ze gesloten waren, maar vanwege de muggen, die ons het gehele diner vergezelden. Na heel wat spastische bewegingen en overdreven schrikreacties, bleken deze zwermen vliegen eigenlijk termieten te zijn. Vanwege de regenbuien komen de gevleugelde termieten tevoorschijn, waarna ze nog diezelfde avond allemaal doodgaan. Na iedere regenbui komt er weer een nieuwe groep tevoorschijn, en als de eerstvolgende volle maan is, kan er tot wel een centimeter aan dode vleugeltjes op de grond liggen. Ook het zwembad bij het hotel lag vol met verdronken vliegjes.

Het eten bij Typisch Holland was lekker, maar helaas was de stampot met Unox rookworst niet beschikbaar. Gelukkig werden we vergezeld door een paar typische Barbies en Michaels. Een stelletje luidruchtige, volgetatoeerde mensen, die later vrienden van de eigenaar bleken te zijn.

Tegen de tijd dat dit het verhaal bijna klaar was, werden we nog even de kamer uitgeroepen door Britt en Joany. De gekko was back. Gewapend met een asbak en een stuk karton wisten Amber en Nick de gekko te vangen, en Britt en Joany te bevrijden van dit afschuwelijk, eng en groot monster.

De rust was wedergekeerd in hotel Baobab en iedereen kon vredig slapen. Op het heerlijke geluid van de kikkers na dan.

Slaap lekker allemaal!

Dag 5: Gekkegeit

Deze dag begonnen we met bruut geweld. Joany moest wakker geslagen worden door Britt, want ze slaapt gewoon door de wekker heen, zoals elke ochtend. Gelukkig zat iedereen keurig op tijd aan het ontbijt waarna we weer op weg gingen naar Basuri, voor de laatste keer. Ondanks dat we al zes keer op en neer waren gereden, hebben de autoritten geen moment voor verveling gezorgd. Ook vandaag niet. Joany en Simone waren getuigen van een ware verdwijntruc. Langs de weg liepen twee geiten. Ze zagen ze lopen richting iets wat op een voerbak leek. De geit leek over de voerbak heen te gaan lopen, maar verdween in een duister gat. Aaaaand it's gone. Vol shock zaten Joany en Simone in de auto.

Het volgende dierenongeluk gebeurde al weer snel. Er steken wel vaker koeien over maar de koe van vanochtend liep niet door en bleef gewoon stilstaan. Pateh was maar net op tijd met uitwijken, waarschijnlijk merkte hij het dier op door ons (Britt haar) gegil. Gelukkig heeft hij altijd een voet op de rem en een hand bij de toeter, dat is zeer noodzakelijk hier op de Gambiaanse wegen. Pateh vertelde verder iets over de fietsers die we onderweg tegenkwamen. Zij brengen vis van de haven naar verschillende dorpen en fietsen er soms wel 40 kilometer mee.

En niet alleen tijdens de ritten is er veel te beleven. Ook bij de school is er na drie dagen nog genoeg te zien. Vandaag mochten we met Ambers chick mee om z'n huis te bekijken. Er zaten vier vrouwen bij het huis, waarvan drie zijn stiefmoeder waren en één zijn echte moeder. Zijn vader heeft dus vier vrouwen en onwijs veel kinderen. Het huis is voor zo'n grote familie veel te klein. In één bed slapen vijf kinderen. Alleen vader heeft het goed voor elkaar natuurlijk, hij heeft een eigen tweepersoonsbed met muskietennet.

Vriendschappen maken gaat hier erg makkelijk. Britt kwam een meisje tegen die haar meteen aansprak met: "Hello, my name is Fanta, I want you to be my friend." Britt vond een extra vriendin wel leuk dus vond dat wel okee. Ook veel anderen willen vrienden worden en onze mailadressen hebben. Niemand had hier echt zin in dus gaven we allemaal en verkeerd mailadres op. Alleen Simone zag nog niet in dat haar mail straks het hele dorp doorgaat. We zullen zien hoe vol haar inbox is als wij terugkomen.

Gelukkig willen ze niet alleen e-mailen, maar ook gewone dingen zoals voetballen. Nick en Rene hebben wat afgerend, panna's en slidings gemaakt. Het was wel vermoeiend hoor in de warmte. Ook foto's van en met ons maken is erg interessant. Nick moest op de foto met een fiets van een van de jongens, het is toch prachtig als er een Nederlander op de foto staat met je fiets!

Jammer genoeg is het niet altijd vrolijkheid in Gambia. Vandaag was er een grote ruzie tussen het schoolhoofd en de buurman van de school. De buurman dacht dat wij de muur op zijn grond aan het bouwen waren. Gelukkig kon dit makkelijk opgelost worden door de dorpsoudste erbij te halen en de kaart van Basori te bekijken. Na wat gepuzzel kwamen ze eruit en bleek dat de muur gelukkig goed stond. De buurman ging weer tevreden en met een gerust hart naar huis.

Na de lunch begon het een klein beetje te regenen en werden alle spullen al opgeruimd. Voor ons was het dus tijd om weer terug naar het hotel te gaan. Maar niet voordat we onze werkhandschoenen en lege flesjes hadden weggegeven. Het was weer een en al dringen om iets te krijgen. De handschoenen hebben we aan de oudere jongens gegeven omdat zij er het meeste aan hebben. Ook hadden we een paar pakkken papier en pennen meegenomen. De leraren waren heel blij met hun nieuwe spullen. We werden door iedereen vrolijk uitgezwaaid. Volgende week zijn we van plan nog een keertje langs te gaan om te kijken hoe het met de muur gaat en om oude kleren uit te delen.

Terug bij het hotel was het natuurlijk weer tijd voor een verfrissende duik. Ook meneer Salamander had weer zin in een zwemles. Hij snapt er nog steeds weinig van, maar er zit toch wel een beetje progressie in. Dat je soms beter in het water kan blijven dan op een ligstoel bewijst Amber maar weer. Een of ander raar klein insectjes beet haar op haar voet. Dit gaf een stekende pijn in haar hele voet, gelukkig kon ze nog wel lopen en heeft de beet geen zijeffecten volgens een behulpzame Gambiaan . Nu heeft ze alleen nog een branderig gevoel in haar voet. Hopen dat dit morgen weer over is.

Nog meer gekkigheid vandaag: wateruitval. Er was geen druppel meer uit de kraan en de douche te krijgen. Joany en Britt dachten dat alleen zij de getroffenen waren en besloten naar het ander blok te lopen met een handdoekje voor, want die shampoo moest er zo snel mogelijk uit. Helaas hadden Amber en Simone hetzelfde probleem. Zo liepen er ineens vier vrouwen rond met een handdoek voor en shampoo in het haar. Het bleef nog een tijdje onrustig op het park, maar na een tijd wachten, waren de leidingen weer open.

Voor het diner bleven we weer een avondje bij het hotel, hoewel Britt toch liever buiten de deur eet. De huiskat kwam namelijk weer langs. Zelfs na een paar trappen van Amber vond hij het gezellig genoeg om bij ons te komen buurten. Ook een andere vriend, "Herman" de danser van gisteren wilde komen buurten. Jammer genoeg voor hem, maar gelukkig voor ons verdween hij weer net zo snel als de geit vanochtend.

Morgen staat er een relaxdag op het programma. Wel even lekker om bij te komen van vier dagen bouwen. We zijn van plan het strand te bekijken, natuurlijk een nieuw stukje voor deze blog te schrijven en verder zien we het wel.

We vinden het nog steeds erg leuk om alle reacties van jullie te lezen dus blijf reageren!

Dag 4: I'm a dancer

Na een lekker nachtje slapen konden we er weer met frisse moed tegenaan! Vandaag is Anne jarig en dat moet natuurlijk gevierd worden! Maar eerst hard werken en dat kan natuurlijk alleen met een stevig ontbijtje. Bonen, patat, knakworst met ui... Het kan hier allemaal niet gek genoeg in de ochtend.

Pathé was alweer ruim optijd om ons op te halen. En zoals gebruikelijk gaan we eerst even boodschappen doen voor de komende dag, helaas had de winkel geen waterflesjes meer. Een gambiaan uit Engeland kon dat niet waarderen. Hij was net lekker aan het hardlopen en kreeg dorst. Hij schreeuwde verbijsterd door de winkel "what do i have to drink then?? Fucking seawater??". Uiteindelijk kwamen er nog 4 flesjes ergens uit een hoekje van de winkel vandaan, maar dat is natuurlijk niet genoeg voor de hele dag met z'n achten. Dan maar op zoek naar een andere winkel. Gelukkig weet Pathé er genoeg. Alleen zijn auto wilde niet echt meewerken, hij startte niet meer. Nick en Rene moesten maar even helpen duwen. Uiteindelijk kregen ze de auto weer aan de praat en konden we weer opeg naar Basori.

Onderweg naar Basori, zijn we al een aantal keer langs de mango markt gereden. We vroegen of we daar misschien een tussenstop konden maken. Aangekomen op de mangomarkt werd meteen duidelijk waar alle vrouwen zijn. Die zitten dus hier mango's te verkopen. Een foto maken werd helaas niet gewaardeerd. De halve markt begon naar ons te schreeuwen. Toen nog maar even een klein rondje gelopen om daarna verder te rijden naar de school.

Aangekomen bij de school, bleek de waterpomp kapot te zijn. Deze moest dus eerst worden gemaakt voordat we verder konden met bouwen. Een man met een muts en een lasbril was degene die m op vakkundige wijze maakte. Mooi systeem zo'n waterpomp. Deze meneer is heel belangrijk in de regio. Op zijn motor met enorme gereedschapskoffer achterop rijdt hij van pomp naar pomp. Nadat de pomp gefixt was konden we beginnen met bouweN. De muur schiet al aardig op! Tussen het bouwen door kregen we ook nog te zien hoe een Engelse les gaat. Kinderen leren dit door middel van liedjes en leren zo goed de letters en klanken uit te spreken. Rond een uur of twee waren we klaar. Op dit moment zijn alle mango's rijp genoeg om geplukt te worden. Dat moesten wij natuurlijk ook even doen! Met een lange stok met daaraan een soort haakje plukken de mensen hun mango's. We mochten een hele tas mee naar huis nemen. Maarja, wat moeten we nou met 8 mango's?? Gelukkig konden we een hoop mensen in het hotel er blij mee maken en onze vaste taxi chauffeurs samba en Mr Iceman. Na het mango's plukken was het tijd om onze spullen te pakken en zoals gebruikelijk de lege flesjes weg te geven aan de kinderen. De hele dag wordt er gevraagd naar "kabu" wat flesje betekent. Dus alle kabu's werden uitgedeeld door onder andere Joany. Die kon het bijna niet meer navertellen, door al het gedrang werd ze bijna geplet tussen de autodeur.

Op weg naar huis stond er nog een gambiaanse vrouw die al 3 uur stond te wachten op vervoer naar huis. Wij zijn de beroerdste niet, dus spring maar in de bus! Ze was heeeeeeel blij met ons en ging onderweg ook bidden voor ons. Onderweg naar het dorp van de vrouw haalden wij de waterpompman heel toevallig ook weer in. Met een brede glimlach op zijn gezicht, zijn duim in de lucht en zijn lasbril nog op riep hij ons nog iets na....

Aangekomen in het hotel was het tijd om te relaxen en nog even genieten van het zonnetje. Al een aantal dagen is er een bijeenkomst van het Rode Kruis aan de gang in het hotel. Mr. Salamander is hier ook van, alleen hij heeft 1 probleem. Hij kan niet zwemmen. Rene heeft hem zwemles gegeven, de komende dagen gaan ze iedere dag even oefenen, tot nu toe bakt mr. Salamander er nog vrij weinig van. Na 2 minuten zag hij het al niet meer zitten en had hij overal al spierpijn. Dit komt zeker door het spastsiche gedrag van hem in het water.

's Avonds was het dan eindelijk tijd om de verjaardag van Anne te vieren! We gingen eten bij Paradiso, een gezellige eettent op de Senegambia strip. Tijdens het eten werd René plotseling gebeld. Het was een van de jongens die 's middags hielp bij het bouwen van de muur en waar René zijn Gambiaanse nummer aan had gegeven. Hij wilde graag weten of hij morgen de IPhone van hem mocht hebben. Dit mocht natuurlijk niet. Nog geen halve minuut later hing de volgende aan de telefoon met de vraag hoe het met René ging vanavond. Na geantwoord te hebben met oké hing de jongen op met: okay, good. See you tomorrow. De telefoon is later maar uitgezet aangezien ze in Gambia gratis kunnen bellen van 24:00 tot 06:00.

Op het einde van de avond na heerlijk gegeten te hebben bij Paradiso op de strip stonden wij te wachten op Samba en Mr Iceman voor de terugweg. Een Gambiaanse jongen kwam langs op zijn fiets en stopte direct bij het zien van de meiden. Hij was vooral geobsedeerd door Amber en begon als een ware entertainer de meiden, en vooral Amber, te verleiden met zijn zwoele dansmoves. Als een ware Herman van Idols gooide hij al zijn moves in de strijd. Hij lag op slot zelfs op de grond te dansen. Gelukkig was de taxi er snel. Nadat we ingestapt waren moest Samba alleen nog even keren met zijn bus. Niet wetende dat de fiets van "Herman" achter zijn bus stond. Deze werd dan ook volop overreden. Hij schrok even maar reed gewoon rustig weg richting het hotel.

Lange dag, lang verslag. Tijd om bij te tanken. Morgen voor de laatste dag richting Basori om te bouwen. Misschien deze trip nog eens i.v.m. een Amerikaanse groep die ons wilde helpen. Hierover waarschijnlijk later meer...

Dag 3: Metselen!!

Hier in Gambia valt zo af en toe de stroom uit, zo ook tijdens ons diner gisteravond. We zaten lekker te eten bij African Queen toen het opeens pikkedonker werd. Gelukkig hadden we een mega vrolijke serveerder die zo overdreven lacht dat hij geen scherpe foto van ons kon maken. Na het diner besloten we om meteen te bed te gaan want iedereen was helemaal uitgeput door het werken in de volle zon.

Na een heerlijke nacht slapen gingen we ons weer voorbereiden op een dagje bouwen bij de school. Hier hoorde natuurlijk een stevig ontbijt en praatjes van Nick en Rene bij. Ze hadden vanochtend apen gespot op hun trap en daar vertelde ze in geur en kleur over.

Onze taxi-chauffeur Pateh bracht ons weer naar Basori om verder te bouwen aan de muur om de school heen. Zoals gister al was verteld is het verkeer in Gambia nogal chaotisch. Auto's halen elkaar in met 1 cm ruimte er tussen en fietsers hebben hier totaal geen rechten in het verkeer, ze worden de berm in geduwd. Je zou denken dat hier in Gambia niet zoveel wordt gefiets, echter dit is niet het geval, je zie overal fietsers op de weg. We keken er dan ook steeds vanop dat dit chaotische verkeer steeds goed verliep, maar hier kwam vanochtend helaas verandering in. We zagen een fiets midden op de weg liggen en aan de kant zat een licht gewonde man. En ook hier in Gambia kenen ze de ramptoeristen.

Onderweg zagen we van ver al een grote brand aankomen, toen we er langs reden vertelde Pateh ons dat ze dit doen om de grond vruchtbaar te maken. Verder wachten ze buiten het gebied met een machete op verschillende dieren die eruit komen om de kop eraf te hakken.

Eenmaal aangekomen bij de school wisten de mensen al snel dat we er waren en binnen no-time stonden alle kinderen al weer in de rij om ons handjes te geven. Verder konden de kinderen ook het liedje waka waka die we samen met hun gingen zingen en dansen. Maar er moest natuurljk ook gewerkt worden. Gisteren hadden we de stenen naar hun plaats gebracht en vandaag gingen ermee bouwen. Dit werk gaven ze niet graag uit handen, ze hadden liever dat wij de stenen bleven aanvullen.

Tijdens de pauzens raakten we met de bewoners van het dorp aan de praat. We waren erg benieuwd wat hun van de president vonden. We hoorden dat het hele dorp 3 jaar zonder elektriciteit moet zitten omdat ze niet op de president hebben gestemd. Verder hoorden we waneer de president het niet op je heeft hij enkele mannen in het land heeft rondlopen met een auto vol wapens die je dan zomaar kunnen ombrengen. De politie doet hier niks en kan hier ook niks aan doen.

Nadat we klaar waren met het metselen zijn we samen met Pateh teruggegaan naar het hotel, hier hebben we eerst even een frisse duik genomen waarna we besloten vanavond niet het dorp in te gaan, maar lekker uit te rusten in het hotel. Morgen weer een nieuwe bouwdag, maar eerst een lekker tukkie.

Liefs uit Gambia!

Dag 2: Aan de slag

Nadat we gisteren zijn vertrokken naar de Strip, moesten we eerst even flink inkopen doen voor Denise om haar er ook een degelijke outfit te geven. De hele winkel was binnen no time leeg gehaald en onder genot van muziek van de Stones en de Red Hot Chilli Peppers kreeg ze een nieuwe garderobe aangemeten. Vervolgens hebben we over de Strip richting het Senegambia hotel gewandeld en een drankje gedaan. Het hotel had een rustige tropische tuin, misschien leuk om er ooit eens te gaan logeren. We werden vriendelijk uitgezwaaid door Uglyman en bewaker Lami, die een gezellig Gambiaans praatje kwamen maken met onder andere Fatima (Joany), Brich en ....... (Denise).

Om onze eerste dag goed af te sluiten hebben we genoten van pizza's en chicken yassa en gekeken bij het avond gebed van Mr. Eggman. "Because everybody loves eggs".

Vandaag hadden we een goede bodem nodig om de hele dag hard te werken. Gelukkig stond er een uitgebreid ontbijt klaar met gebakken worst, ui, aardappel en witte bonen in tomaten saus. Vetrek stond gepland om negen uur, en taxi-chauffeur Pat?h stond er ondanks de Gambiaase gebruiken keurig op tijd, terwijl mevrouw Ursem nog heerlijk stond te douchen.

Op weg naar de school was het avontuur meteen al begonnen. Vanuit de taxi keken we allemaal onze ogen uit naar de meterhoge mierenhopen, de mangomarkt en vele kraampjes en kleine winkeltjes langs de weg. Ook hebben de Boet even gespot met een mooie openlucht tegelshowroom en de beeldentuin met welgeteld 1 pinguïnbeeld.

Het reizen hier is heel anders dan wat je gewend ben in Nederland. Een rijbewijs koop je ten eerste al voor €20,- en een examen doen of rijlessen volgen is dan ook overbodig. Zo kun je je vast wel voorstellen hoe het er op de weg aan toe gaat. Daarnaast lopen er kuddes wilde koeien op hun dode gemak over en langs de weg. Verder zie je vanuit de auto een enorm contrast tussen arm en rijk. Een grote ommuurde villa naast een rij rommelige huisjes gemaakt van golfplaten tussen het afval. Al met al was de rit richting de basisschool al de hele ervaring.

Bij de basisschool aangekomen, werden we ontvangen met een "yeah, yeah, yeah" van de hoofdmeester. We kregen meteen een rondleiding door zowel het oude als het nieuwe gebouw. Er waren veel kinderen aanwezig op school, ondanks de vakantie ivm de Ramadam, die een handje probeerden te geven of verlegen dag kwamen zeggen.

Het werk de eerste dag bestond voornamelijk uit het verplaatsen van de stemen vanaf de plek waar ze gedroogd waren naar de plek waar de muur moet gaan komen. Hoe de stenen daar dan heen zouden komen, wist aannemer Saikoe eigenlijk ook niet helemaal. Gelukkig stond er een ezelkar op het school terrein (zonder ezel, dat dan weer wel) waarmee deze klus geklaard kon worden. Het werk was behoorlijk zwaar, vooral vanwege de brandende zon, die het niet echt makkelijker maakte. Tijdens het duwen van de kar had Nick een behoorlijke sliert kindertjes achter zich aan die graag hun steentje bij wilden dragen bij het gesjor.

De kinderen vonden het erg interessant om deze gekke toeristen hier aan de gang te zien met een berg stenen. Ze wilden weten wat onze namen waren, handjes vasthouden en witte armen aanraken. Ook leek het erg gek dat witte mensen zich nog witter probeerden te maken met een of andere witte crème. Op onze beurt vonden wij het bijzonder om te zien hoe iedereen met elkaar omgaat. Ze vormen echt een gemeenschap die voor elkaar zorgt en er valt niemand buiten. Zo was er een meisje dat steeds brokken van een zelfgeplukte mange afbeet om uit te delen aan andere jonge kinderen. Verder zorgen heel jonge kinderen al voor hun nog jongere broertjes of zusjes en droegen ze hen de hele dag op de arm.

's Middags kwamen er meer mensen een kijkje nemen, ook een jongen moeder haar 1 maand oude kindje mee, die Britt meteen in haar armen kreeg. Ze mocht meteen even uittesten hoe het was om een baby op zijn Afrikaans op haar rug te dragen. Oh ja, als ze wilde, mocht ie ook wel mee naar Nederland.

Simone kreeg de wat oudere jongens aan het werk door even lekker met ze te sjansen (wat ze overigens continu doet met de Gambiaase mannen). Ook Amber viel in de smaak bij een 10-jarige jongen die morgen wel wil trouwen. Hij is helemaal verliefd. Nick en Rene waren lekker aan het dammen geweest, terwijl Denise, Britt en Simone de WC's gingen uittesten. Dit waren twee gaten in de grond, 1 voor de staf en slechts 1 voor de 400 leerlingen die normaalgesprokem op de school rondlopen.

Rond drie uur bracht Patéh ons weer naar her hotel voor een verfrissende duik in het zwembad. We wilden allemaal het liefst een dutje doen om bij te komen van deze eerste werkdag voordat we richting de Strip gingen voor het avondeten.

Dag 1: We zijn er!!!!!

(Foto's komen als er betere WiFi ontvangst is!)