Vorige week berichtte we al over het grote nieuws van Joany en de achtbaan. Het blijkt dat niet alleen Joany op de hoogte blijft, maar heel kamer 211! Britt kwam gister met het nieuws dat Micheal alleen maar oog had voor de draadloze stofzuiger terwijl zijn vriendin Barbie moest bevallen. Toch fijn dat we dit weten.

Vanochtend gingen we weer terug naar de school om te kijken hoe het met de muur ging. Maar voordat we bij de school kwamen, wilde Pateh een zak hout halen. Omdat morgen of overmorgen het Suikerfeest is, was het onwijs druk want iedereen wil de laatste dingen in huis halen. Bij deze markt reed iedereen met auto of bus dus dat zorgde voor lastige situaties. De spiegels moesten ingeklapt worden en dan nog was het centimeterwerk om veilig weg te komen. Na veel getoeter en geschreeuw kwamen we weer op de rustige en vertrouwde weg.

Door de vertraging op de markt konden we niet op de afgesproken tijd bij de school zijn dus we kregen al een ongerust telefoontje van meneer Camara (een Engels leraar). De Amerikanen hadden gister gelijk toen ze zeiden dat de muur een stuk langer was. De bouwers hebben hard door gewerkt en de muur is al bijna voor de helft af.

Vandaag is onze dag al vroeg compleet gemaakt. Bij de school hadden ze een mooi kado voor ons in petto. We mochten typisch Afrikaanse shirts in ontvangst nemen. De shirts paste iedereen perfect en we zijn er gelukkig mee. Simone kreeg nog een extra presentje van Lamin, de zoon van de aannemer. Samen liepen ze naar en beschut plekje zodat Lamin in alle rust zijn kado kon geven... Het bleek een zelfgemaakt zandschilderij te zijn, maar wat er nog meer is gebeurd weet niemand...

Voor ons vertrek zongen ze een afscheidslied voor ons en hebben ze voor ons gebeden. Ze vroegen of wij ook voor hun wilden bidden dus hebben wij een Onze Vader gedaan. Het verloop hiervan laten we maar even achterwegen. Na nog een laatste groepsfoto en heel veel handjes schudden gingen we weer verder.

Amber had van kennissen een pakketje gekregen voor hun fosterkind hier. Het was onze taak om dit meisje op te speuren en haar het kadootje te geven. Dit voelde alsof we Opsporing Verzocht een handje aan het helpen waren. Jammer genoeg was de school al gesloten en konden de kinderen op straat ons niet helpen. Uiteindelijk vonden we een schooljuf die meeging helpen zoeken. Fatou was niet te vinden en het kadootje hebben we aan de lerares afgegeven. Om uit dit dorpje te komen was ook weer een ramp vanwege het verkeer. Pateh vertelde ons dat dit komt door het Suikerfeest, iedereen wil namelijk naar familie toe en zoekt alle mogelijke transport.

Toen we eindelijk uit deze hel weggekomen waren hebben we nog even een zak rijst gekocht. Deze was voor Pateh als extra bedankje voor alle tijd die hij met ons doorgebracht heeft. Ook hebben we hem wat extra geld gegeven zodat hij zijn auto kan repareren. Pateh was onwijs blij met deze extraatjes en kom ons niet genoeg bedanken.

Hij is wel even anders dan onze andere vaste taxichauffeur mr. Icecream. Deze begint afgelopen tijd iets meer te vragen van ons zoals geld voor zijn auto. Hij is een stuk minder leuk dan hij in het begin leek te zijn. Gelukkig voor hem kreeg hij een fooi van het restaurant, omdat wij daar gegeten hebben en gelukkig voor ons heeft hij ons na het avondeten van vanavond weer veilig thuisgebracht.

Ons laatste avondmaal hebben we net zoals eergisteren weer genuttigd bij 3 chicks and a grill. Hier kan je zelf je burger samenstellen en dit heeft Simone altijd al eens willen doen. Voor Rene was dit wel veel werk dus hij ging voor een normale burger. Jammer genoeg werden de burgers bij het uitserveren omgewisseld en kon Simone nog niet haar eigen buger eten. Er komt vast wel weer een kans Simone.

Morgen is alweer de laatste dag van deze mooie reis. Nog maar twee nachtjes slapen en dan kunnen jullie onze verhalen eindelijk in het echt horen.

Veel liefs uit Gambia (voor de laatste keer) en tot zaterdag!