En toen was toch echt onze laatste dag in Gambia aangebroken. Tijd om koffers in te pakken, dag te zeggen tegen de aapjes en afscheid nemen van mensen die wij hier hebben ontmoet. Na een rustig ontbijtje begonnen we met het inpakken van de koffers totdat Thea Mom langskwam in het hotel. Er werden door haar weer vele verhalen verteld en ook had ze een brief meegebracht om ons te bedanken met wat foto's erbij van ons bezoek aan het Health Center en de kliniek van Marie Joof. Ook wij wilden Thea bedanken en hadden besloten haar een bedrag te geven voor in haar Noodpot, aangezien wij allemaal erg onder de indruk waren van de impact die de acties van Thea Mom en Marie Joof hebben. Thea bedankte ons uitgebreid, waarna we afscheid van haar moesten nemen.

Vervolgens ging iedereen even lekker rustig zwemmen om af te koelen van de hete zon. Tot plotseling het eerste stresmomentje van de dag ontstond. Waar was de sleutel van 215? Anne dacht toch echt dat ze de deur op slot had gedaan. Overal gezocht, maar nergens te vinden. Had ze de deur dan toch niet op slot gedaan? Dan moest de sleutel nog in de kamer liggen en dan had de schoonmaakster de kamer op slot gedaan. Maar er was nog niet schoongemaakt, vertelde deze. Na een misverstand bleek de tweede theorie toch wel te kloppen, en was de sleutel weer terecht.

Het laatste bezoek dat wij in het hotel zouden krijgen, was Awa, bij wie we langs waren geweest uit naam van familie Koomen. Zij wilde aan het einde van de middag langskomen om ons te bedanken en afscheid te nemen. Maar eerst was het tijd voor Amber om afscheid te nemen van een klein vriendje. Die liep al een aantal dagen rond met een vreemd bultje en vandaag besloot daar toch ineens een klein rupsachtig insectje uit te komen! Blijkbaar wilde deze gewoon graag in Gambia blijven en volgens het personeel van het hotel was het niet ernstig.

Nadat iedereen gedouched was stond Awa voor onze deur. Na even met haar gepraat te hebben, kreeg elk van ons wat pindakoekjes om mee naar huis te nemen. Jan en Rina vonden ze namelijk altijd erg lekker, volgens Awa (we hebben ook een zak voor jullie meegekregen, mochten jullie dit lezen!). Daarna snel dag zeggen en eten, aangezien de bus naar het vliegveld tussen kwart over zeven en half acht bij het hotel zou zijn. Vooral Nick had veel haast. Terwijl we aan tafel zaten te wachten op het eten, was hij als een ware Mandy vanalles aan het regelen. Nadat hij voor de derde keer van tafel was verdwenen om de paspoorten uit de kluis te halen, ging hij gehaast weer zitten. Snel eten nu, moest hij gedacht hebben, maar waarom doet de rest dan zo rustig aan? De rest deed rustig aan omdat we nog ruim een uur hadden, en de telefoon waarop Nick had gekeken hoe laat het was, liep een uur op voor.

Toen het wel echt tijd was om naar het vliegveld te gaan, werden we vrolijk door de buschauffeur toegezongen dat er geen Ebola in Gambia was. Op het vliegveld kregen we te horen dat we nog eens twee uur vertraging hadden. Bij de douane moest Denise wel even uitleggen wat deoderant was en waarom ze het in haar handbagage mee moest. Er mogen over het algemeen nooit spuitbussen mee in de handbagage, maar volgens Denise moest het wel mee hoor, want ja dat spul deed je zo psssst onder je oksels. Na deze uitleg en een vertwijfelde blik van de douanier mocht ze doorlopen, mét de deo bus in haar tas.

Half een stond het vliegtuig dan eindelijk klaar. Eenmaal in de lucht is het grootste deel van de vlucht rustig verlopen. Pas aan het einde van de vlucht kregen we wat turbulentie, maar op Schiphol hadden we een heerlijk soepele landing, vooral vergeleken met het gestuiter bij de landing in Gambia. Zodra de koffers van de band gehaald waren, en we de Afrikaanse shirts aanhadden, werden we door veel familie verwelkomd. Nog even een foto bij het spandoek dat voor ons was meegebracht en toen gingen we na een lange nacht lekker op weg naar Hoogwoud. De ouders hadden geregeld dat we met de gele schoolbus zouden gaan. Helaas was de verassing er al een beetje af, maar het was wel gezellig om met zijn allen naar huis te gaan. Na een kopje koffie was het nu dan ook tijd geworden om afscheid te nemen van elkaar. Twee volle weken met elkaar is ook niet niks.

Wij willen iedereen bedanken die onze verhalen heeft gelezen, en natuurlijk iedereen die heeft bijgedragen aan deze reis door mee te doen aan onze acties. Namens iedereen kan gezegd worden dat er onwijs is genoten op deze reis! We hebben veel gezien, veel mensen ontmoet, veel dingen geleerd en veel dingen beseft. Stuk voor stuk hebben we een nieuw en vooral ander stukje van de wereld gezien en hopelijk zijn we daar allemaal ook een stukje wijzer van geworden. Het was in ieder geval een onvergetelijke reis!

Dikke kus,

Anne, Simone, Denise, Joany, Britt, Amber en onze lieftallige begeleiders, Nick en Rene